İNSAN YAŞLANINCA
Az önce elinde bir poşet dolusu
Yaşlı bir amca geldi.
Selam hoşbeş,
Biraz muhabbet..
Ağladı sızladı,
Sonra çekip gitti.
Galiba
Yaşlanınca,
Önce sevdiklerini,
Sonra sağlığını
Kaybediyor insan.
Hayat çekilmesi zor bir
Çileye dönüşüyor.
İnsan yaşlanınca,
Çocuk gibi oluyor…
Kendini “yük”
“engel”
Bir “emanet”
Gibi görmeye başlıyor.
Kendini güçsüz,
güvensiz,
yalnız,
yardımsız,
nazlı ve kırılgan hissediyor…
İnsan yaşlanınca
Eşinin,
dostunun,
çocuklarının,
torunlarının her bir kelimesi,
cam kırıkları gibi
doluyor insanın ağzına…
Yutsan yutulmuyor,
Sussan acıtıyor,
Konuşsan kanatıyor…
Ne menem bi seymiş bu yaşlılık;
Atsan atılmıyor,
Satsan satılmıyor,
Çeksen çekilmiyor…
!…?
