MİLLET BAHÇELERİ

MİLLET BAHÇELERİ

1960’lı yılların ilk yarısında Ankara’da öğrenciydim. Köyden haber var mı diye ara sıra uğrardım Bol paça’nın kahvesine. Köyde kuş uçsa duyulurdu. Çünkü her gün giden gelen olurdu. Hatta askerlik yoklaması gelen gençlerimiz bile kahvenin pencere camında ilan edilirdi.

                Köylümüz ve komşu köylülerimiz köydeki işlerinden fırsat buldukça yorganını sırtladığı gibi soluğu Ankara’da alırlardı. Akşam paydosu sonu işten dönenler ya da Hergele Meydanında uzun süre bekleyip iş bulamayanlar, Yenidoğanda’ki Bolpaça’nın kahveye sığınırlardı.

                İş bulanlar, paralarını alabilmişlerse kahveye birkaç kuruşla dönerdi. Bulamayanlar ise her gelene mayıl mayıl bakarlardı. Çünkü kahvede çay da on beş kuruştu, WC’de. Adamın biri iyice sıkışmış, bir tanıdık bekliyor. Çay önemli değil de bir WC parası denkleştirebilse… Kahveye bir tanıdık girince sevinçten gözleri parlar hatta çıkışır bile, bekleyen. “Nerde kaldın Ahmet, nerdeyse altıma yapacaktım, be!”

                Bol paça’nın kahvesine giren densizin biri, “Herkese bir çay!” diye seslenmiş. Çaylar içildikten sonra kendi parasını verip gidiyormuş. Kapıda yakalamışlar. “Bizim çay paraları ne olacak?” “bana ne? Herkes parasını ödesin” “Senden çay isteyen mi vardı?” “İçmeseydiniz…” Hadi bakalım. Buyur burdan yak… Millet Bahçelerinde böyle şeyler olur mu? Çünkü çay ve keke para yok…

                Allah, devletimize zeval vermesin. Millet bahçelerini açtı da geçici işçilik için İşkur’un önünde saatlerce bekleyip eli boş dönenleri, kahvelere sığınmaktan bari kurtardı. Artık, Bolpaça’nın kahvesi gibi yerlere gideceklerine gitsinler millet bahçesine, çay ve kek bedava. WC’si bile vardır. Karınlarını doyursun, ihtiyaçlarını gidersin hatta kitaplardan okuyarak kültürlerini bile artırsınlar. Eve ekmek götürmeseler de olur. Bolpaça’nın kahvede oturanlar, her gün evlerine ekmek mi götürüyorlardı sanki.

                Köylülerim geceleri ya şantiyenin amele çadırlarında ya da beş altı kişinin kiraladığı Mahmut’un ora gibi bir göz odada geçirirlerdi. Bunlar gibi bizim birinci kattaki daireyi beş kız öğrencinin kiraladığı söylenmişti. Kapılarının önünden ayakkabı kokusundan dolayı burnumuzu tutmadan geçemediğimiz dairenin kapısında ayakkabı sayısının bazen dokuz çifte kadar çıktığı da olmuyor değil hani.

                Bir göz odada kalan köylülerimizden birisinin anası gelmiş ziyaretine. Akşam,”Ana demiş, ışığı karart da yatalım gari. ”Elektriği belki de ilk kez gören kadıncağız, ışığa üfleye üfleye yorulmuş. “Ulan demiş, şu içine ettiğimin ışığı nası garalıyosa garaldın da yatah. Diğerleri yorganları başlarına çekmiş kıs kıs gülüyorlarmış.

                Nereden nereye. Millet bahçelerini düşünen devletimiz, oralara harcadığı para kadar paralarla insanların çalışıp evlerine ekmek parası götürecek kadar birer işyeri açsaydı daha iyi olmaz mıydı diye düşünmeden de edemiyorum.

                Çünkü “Aç adama dokuz yorgan örtmüşler, yine de uyuyamamış” derler.