PİKNİKTE BİR PAZAR

Bugün Pazar. Piknik yapmak için erkenden çıktık. Geç kalınca  orada yer bulmak imkânsız olduğunu biliyoruz.   Burası Tokat’ın en eski mesire yeri….

            Giriş paramızı verip,  çöp poşeti aldık. Arabamızı park ettik. Masalar/çardaklar dolu.  Tek katlı, güzel binanın önünde boş bir masa /çardak gördük. Oraya eşyalarımızı koyduk.  Binanın her tarafında bir buçuk metre yükseklikte balkon var. Giriş kapısının önünde o balkona çay masası kurulmuş. Yanlarına gittim. Selamlaştıktan sonra bir çaylarını içtim. Çay içerken sordum:

-Bütün masalar/ çardaklar dolu, burası neden boş. Biz doldurduk.

-Boş yer kalmıyor amca hep doluyor.  Her gün doluyor.

-Bu çardak dolmuyordur. Dolsa da en son buraya gelir insanlar. Neden?

-…

-Temizlik malzemelerinin burada olması, Temizliğinin yapılmaması, bu masanın kullanılmasını engelliyor. Binanın çevresini gezdim. Bu masadan uzak yere malzemeler konabilir. Malzemeler kalktıktan sonrada yerleri temizlenirse bu masa da dolar.

-Haklısın amca orayı hemen şimdi temizleriz.

-İşinize karışmak aslında bana düşmez. Siz işinizi bilirsiniz. Bir ağabeyiniz olarak öneride bulundum. Sakın bana kırılmayın…

“Hemen temizleyecekler.” Diye masaya yerleştik.

Akşama kadar o görevlileri izledim. Çay masası kalkmadı. Çay molası bitmedi. İşleri yoğun (!) olduğundan söz verdikleri yer temizlenmedi.

            Şahsıma gösterdikleri saygıdan dolayı kendilerine teşekkür ederim. Onların verimli çalışmasını sağlayacak, bir yetkili yoktu.

            Burada yüzlerce kişi toplanmış. Kadın, erkek, yaşlı, genç…

            İstenmeyen bir olay için başvurulacak yetkili yok. Güvenlikçi yok. Konuştuğum temizlikçilerde saat on yedide mesaiyi bitirip gittiler.

            Şimdi yaşlandım. Ben bu mesire yerinin çocukluğumdaki gibi olmasını istiyorum. Lütfen.